A GENNARGENTU
Nativu monte, tamo! Monumentu
De pedras colossales,
Drittu, potente, isfidas a su entu,
Non times sos istrales
Chi ti rigalat Giove fittianu.
Cando cudda tempesta
Passat currinde, tue, altu Titanu,
Tenes frima sa cresta.
Terribile e inchietu ses in sora
Chinfuriat sistrazia,
Ma cando naschet serena saurora,
De limpida poesia
Tammantas e ti mudas totu cantu,
Estidu dai soro
De sisplendidu sole, e forte cantu
Ti cumponzin su coro.
E sas forestas nieddas, testimonzas
De tantas cosas fuidas,
De tantos dolores nostros, de ilgonzas
Non bene seppellidas,
Ti circundan fieras, suspirende,
Ca intro de su canale
In bassu in bassu, intendene addobende
Sa maladitta istrale.
Oh, de sos giajos mios poderosas
Umbras sempre chircadas,
De sos tazzos belantes, amorosas
Cortes ameriâdas,
Pro iscumparre sezis! Susu intantu
Tue mudu cuntèmpras,
E a su nostru dolore a su piantu
Sas roccas tuas tèmpras.
Pensas forzis in totu su chhas bidu
In sos seculos mannos?
Pensas candhas intesu cuddu gridu
De: morte a sos tirannos!
Chi Re barbaru Amsicora ha bettadu
Comente unu leone,
Candu vicinu a Cornus isvenadu
Molzesit che Catone.
Cando idias passare salta gloria
De sa forte eroina,
Chi curriat cun cantos de vittoria
De marina in marina.
Issa, pura, est passada in sos misteros
De cuddeternidade,
E sos bezzos raccuntanin sos seros
a sua magestade.
Bidhas sa FranzesAbile, prufunda
Darinnoghe mirada,
Ma bilgonzosa, rutta chest in sunda,
Debile e isdalada.
Forzis tue has rìsidu a fùria
De sa patria virtude,
Ca nemiga, odiosa est de ingiuria
Sa sarda gioventude.
Cummòvidu ti ses a tantas vistas
Caru monte natiu?
Ma che!
tue non sentis, e frimistas,
Boghes de Barbagia
Non curende su riu
Chi ti passa in pedes furiosu.
Tue sempere gai
Miras sos annos, nende orgolliosu:
Deo non movo mai!